ผมกลับมาจับกล้องอีกทีก็ตอนที่ลูกบอกว่า                      “ป๊า..สอนถ่ายรูปให้หน่อย”

หลังเรียนจบเกือบสามสิบปีที่ไม่ได้จับกล้องเป็นเรื่องเป็นราว เพราะตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับการถ่ายรูปมากมาย แต่การกลับมาถ่ายรูปครั้งนี้ ความรู้สึกมันต่างออกไป เวลาที่ทาบตาลงกับวิวไฟน์เดอร์ ภาพที่เบลอและชัดสลับไปมาตามจังหวะที่เลนส์หมุน แรงกดที่ปลายนิ้วค่อยๆเพิ่ม ทีละน้อย ทีละน้อย เมื่อเสียงกลไกของกล้องทำงาน ลมหายใจก็ผ่อนออกยาวๆ ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีนี้ ผมกับทุกอย่างรอบๆตัว ไม่เชื่อมต่อกันชั่วคราว

ผม วันนี้ มีความสุขกับการถ่ายรูปจังเลยครับ